De vos en de dood

In de weiden om de boerderij leefde een vos, hij begon hier fris en fruitig als jong dier.

Jaagde op muizen mollen en ander klein spul.

Maakte ruzie met andere rovers en deed wat zijn vossenbloed hem ingaf.

Soms zat hij zelfs trots op de zandheuvel uit te kijken over zijn jachtvelden.

Zijn geur werd verspreid tot aan mijn poort maar niet in mijn tuin.

We respecteerden elkaar als wild dier en natuurlijk mens.

Ik ga hem niet tam maken, roep hem niet en bewaar respectvolle afstand.

Op deze afstand was de liefde juist groot, want ik kon volledig mijn ding doen en de vos ook.

Hij was slim en helder, niet gemeen of sluw zoals vele sprookjes ons doen geloven.

Als hij honger had dan at hij.

Hij nam het leven vol in hem op en was er deel van.

Natuurlijk voorspelbaar keihard, streelzacht en rechtdoorzee.

Voor mij duidelijk en betrouwbaar, een uiting van een kunstvorm die natuur heet.

Ook in een wereld die door het menselijke rappe tempo gedomineerd lijkt te worden.

Ging hij gestaag door met het Zijn van een vos.

Niets kon hem stoppen te leven zoals het hem past.

Daarmee het geheel in harmonie brengend.

Want als ieder zijn of haar deel bijdraagt zoals je gemaakt bent,

en je talenten als een zeer natuurlijke kunstvorm in de aarde plant.

Dan is al wat je doet van genoeg meerwaarde

en hoef je niet per se op zoek naar nog meer zingeving.

Dat is voldoende.

Meer is niet nodig.

Je hoeft als mens dier of plant niet iets anders te proberen te zijn wie je bent,

Je hebt natuurlijk wel altijd nog kansen om te leren en evolueren,

maar je beweegt dan binnen jouw tempo en mogelijkheden

samen met het leven om je heen.

De vos zag er laatst oud uit, een van zijn ogen was wat dicht, zijn vacht rommelig,

Was hij tijdelijk ziek of was het Het einde?

Op een ochtend bleek dat hij was gestorven, de dood was na alle plezier gekomen.

Hij had een plek gekozen achter de stal met uitzicht op het veld waar hij gejaagd heeft.

Een beetje beschut liet het lichaam het bezielde leven gaan,

los om heen te gaan waar het te gaan had, ver weg en vol vrede.

Deze vos raakt me diep, zoals alle wilde dieren.

Ik romantiseer de harde botte kant van de natuur niet,

maar sta tegelijk ook open voor de zachte energetische kant

en subtiele signalen die tot het autonome leven behoren.

Spiritualiteit zit voor mij persoonlijk hierin. In het midden, in de natuur.

De vos heeft me geraakt met zijn leven en zijn dood.

Omdat ik er niets over te zeggen heb en dat ook niet wil.

Het gevoel dat zo’n zelfredzaam wezen gekozen heeft,

uit vrije wil bij ons in de buurt te willen zijn ervaar ik als een groot cadeau.

Dat we samen in liefde met ruimte en respect voor onze grenzen kunnen leven,

zie ik als een groot compliment.

Niet dankzij mijn eigen kunnen, maar dankzij de dagelijkse gang van het leven,

met een duidelijk begin een duidelijke eind,

wat weer ruimte maakt voor een duidelijk begin.

Liefs Mo : )