We naderen het einde van de herfst hier in Nederland,
veel bomen hebben hun laatste blaadjes gegeven aan de laatste zuchtjes wind.
De bruinbronzen laag dekt de aarde zachtjes toe
als een lichte maar warme deken voor de lange winternacht.
Bomen zijn onze steun en toeverlaat het hele jaar door,
ze geven in de lente en zomer fris groene blijheid aan ieder die zich graag laat raken,
voorzien ons van de nodige zuurstof, en geven ons
een gevoel van vrijheid ruimte en geborgenheid in een ademteug.
Ze staan letterlijk voor wie ze zijn,
zijn niet te temmen, wel om te zagen.
In de grootste storm is het buigen of barsten maar wat er ook gebeurd,
als het aan de boom ligt gaat hij vrolijk daar met leven.
Door hekken muurtjes en andere obstakels groeien ze gewoon door,
wegrennen doen ze niet nergens voor.
Ze blijven staan en beïnvloeden hun directe omgeving,
bouwen aan humuslagen om andere planten en bomen te bevorderen in hun groei,
communiceren boven en onder de grond en waarschuwen elkaar bij gevaar.
Steunen doen ze zelfs door hun eigen voeding te delen.
Ze verbinden zich diep met elkaar, maar ook
met het grote netwerk wat zijn weg door de aarde heen wroet.
In de vorm van schimmels spreid het mycelium zijn wereld wijde web,
samen met alle in het wild levende organismen,
bewegen ze zich in een vrije structuur vol grootsheid.
Net zo groots als de sterren maan en zonnestanden,
die ons de winterslaap in leiden.
Juist daarom leef ik graag met bomen om me heen,
het zijn mijn buren mijn maatjes mijn leven.
Ze geven me hun warmte beschutting en steun
ze zijn er altijd, lekker stevig en tegelijk soms broos
oprecht op hun stammen,
met hun vezels vol standvastigheid,
steunen ze op de aarde en de aarde bouwt op hen.
Nu trekken ze zich terug in hun kern in de stam,
de sapstroom gaat zachtjes aan meer naar de wortels,
even terug naar de basis.
Dat is goed, ze hebben het verdiend.
Ik beweeg met ze mee.
Het leven vieren dichtbij en in jezelf,
blijven delen en geven,
maar nooit ten koste van je eigen innerlijke waarden
blijven vertrouwen in de wortels van ons bestaan
stevig gegrond
je plaats authentiek innemend tussen hemel en aarde.
Zonder veel moeite maar met grote overtuiging
dragen Bomen zichzelf door het leven
zo flexibel als het uitkomt
zo stug en trouw aan hun eigen waarden als passend is in het geheel.
Een grote innerlijke reminder aan wie ook wij zijn,
wie wij als levende wezens op aarde zijn.
We staan samen en alleen,
allemaal tegelijk.
Liefs Mo
Reactie plaatsen
Reacties