De regen tikt niet gewoon een beetje tegen de ruit,
maar het water komt met bakken kletterend naar beneden,
het is lekker fris en de lucht is vervuld met zuurstof.
Ik adem het vol plezier allemaal in en geniet van de prachtig gekleurde bomen.
De herfst in mijn lievelingsseizoen, waarom wil ik graag met je delen.
Voor mijn gevoel is de herfst een zeer integer seizoen,
ruig onstuimig maar ook tegelijk knus en voedend.
Het natuurlijke leven met zijn allesdoordringende mycelium,
laat paddestoelen uit de grond spruiten,
om snel weer kopje onder te gaan.
De dynamiek van het veranderende weer en temperatuur,
laat met stormen al het oude hout uit de bomen waaien,
als een soort zelfsnoei mechanisme,
er komt geen zaag aan te pas en zorgt voor gratis kachelhout.
Ik ben zo'n oertype dat geniet van een vuurtje,
Zeker als het buiten nat en koud is en ik het vocht uit de oude boerderij kan stoken,
zodat haar hart verwarmd word.
Het onstuimige weer buiten en het vuur binnen,
geeft me acuut een gevoel van enorme rijkdom,
veel meer is er niet nodig.
Primitief, krachtig en vervullend.
Als dan een keer het zonnetje schijnt,
sta ik graag als een stokstaartje elke straal laatste licht te absorberen,
alsof mijn leven ervan afhangt, vitamine zon opdoen is fijn,
ik neem het als een opgeladen batterij mee de winter in.
De bomen trekken hun kostbare zon energie in hun stam,
hun stofwisseling verplaatst zich van bovengronds naar ondergronds.
Zelf ga ik van extravert lesgeven en adviseren lezingen en veel mensen te woord staan,
steeds meer naar binnen, lekker introvert genieten in stilte,
van wat er is en afgelopen maanden is geweest.
Mijn god wat heb ik een geluk in mijn werk,
als natuurgeneeskundige voor mens en dier
maak ik de ellendige en mooie dingen mee.
Ik sta midden in het leven zit er met mijn neus bovenop
en leer veel over waar ik toe instaat ben en wat niet.
Ik mag er in ieder geval met liefde en toewijding voor mens en dier zijn.
Maar vooral ook veel mensen begeleiden om dit mooie werk ook te doen
In de herfst keer ik naar binnen met de bomen en reflecteer, waar ben ik nu wie ben ik nu,
ik hoef het niet meer allemaal te analyseren en te begrijpen.
Ik voel mijn lichaam tegenwoordig als een instinctieve antenne aan,
en krijg spontane intuïtieve inzichten.
Het leven is zo enorm fascinerend.
Zeker deze herfst waar veel ellende is, met dood ziekte en loslaten,
maar tegelijk ook veel, nog veel meer, liefde, hoop, samenkomen,
vernieuwen en stevig, steviger dan ooit,
doorgaan met waar mensen echt in geloven.
Ik ontmoet veel mensen die prachtige dingen neerzetten in deze wereld,
en blijven bouwen.
gewoon omdat ze niet anders kunnen.
Omdat ze doen en blijven doen waar hun natuur zich naartoe beweegt.
Als kunstenaars en met kunstenaars scheppen zij meer leven.
Tegenwoordig geniet ik zo bewust van hun allemaal,
De leerlingen van de Silverlinde waar ik lesgeef. De dieren die ik ontmoet.
De boeren waar ik mee samen werk, mijn collega's, mijn vriend, vrienden en familie.
De bekenden en vreemden die van natuur houden en kunst muziek en dansen.
Wat ben ik blij met ze !
Blij omdat ze ook juist als het moeilijk word, nooit lang opgeven.
Ze kunnen niet anders dan Leven echt Leven en zichzelf zijn en blijven creëren.
Deze herfst is een nieuw begin,
de zaadjes van transparante ontwapenende eerlijkheid worden geplaatst,
naast de bestaande oorlog en strijd die wegrot.
De natuur zal deze zaadjes niet onberoerd laten
en alles wat natuurlijke wil groeien van voedsel voorzien en vermeerderen.
Door al dat leven en sterven om me heen ben ik benieuwd hoeveel herfsten ik nog heb.
Het doet er eigenlijk niet toe want deze herfst is er nu.
In heel zijn helderheid natuurlijk doordringend in alle vlakken.
Het grote schoonspoelen, wegwassen en loslaten,
om daarna te voeden, te vertroetelen, en te laten ontspruiten is in volle gang.
Ik beweeg mee laat mijn losse flodders gaan, focus me op wat belangrijk is,
diep van binnen tot in de kern van mijn bestaan.
Ik hoop dat ik je daar mag ontmoeten in de diepte zonder maskers zonder schijn en leugens.
Maar gewoon oprecht als jezelf in onschuld het leven aangaan,
als een dans, een experiment of een nog te componeren muziekstuk,
als een kind in de zandbak met de ervaren toolkit van een wijs mens.
Ik laat me raken door natuur, dat heb ik altijd al gedaan en zal ik ook blijven doen.
Het is mijn leermeester mijn enige goeroe en grote liefde.
Natuur herinnerd me aan de schoonheid van al het leven op aarde.
Natuur herinnerd me eraan dat wij net zo zijn, net zo veranderlijk, net zo levend, net zo sterfelijk.
Ik omarm het allemaal,
met een van vervulling gloeiende dankbaarheid.
liefs Monique : )