Tijdens het plukken van brandnetelzaad kwam ik vanmorgen een vreemde zwarte verassing tegen.
Op de brandnetel zat een glanzende zwart hoopje. Bij nadere inspectie bleken het rupsjes te zijn.
Over elkaar krioelend en brandnetel etend net als ik.
Onder het motto samen sterk bleven de meeste dicht bij elkaar.
Hun zwarte lijfjes glanzen in het zonlicht.
Zo blijkt dat in de natuur het zwartste zwart, niet zo donker en duister is, als het in eerste instantie lijkt.
Kijk je dieper, dan herken je de meerdere gekleurde lagen waaruit het eigenlijk opgebouwd is.
Hun moeder heeft honderden eitjes gelegd
en ik kom ze tegen als ze net hun spinselnest lijken te hebben verlaten.
De rupsen eten niet, ze vreten. Ze moeten groeien en snel ook. Ze voelen dat de tijd dringt.
Met een levensduur van enkele weken tot 11 maanden kun je maar beter geen tijd verspillen.
Deze "rupsjes nooit genoeg", gaan ervoor. Niet wetende wat hun te wachten staat,
groeien ze en glijden ze als vanzelf naar de rand van de onomkeerbare transformatie.
Ze worden vlinder of ze nu willen of niet.
Veel in de natuur is lekker simpel.
Wat minder simpel is determineren van de juiste soort.
Het kan een dagpauwoog zijn maar dan mis ik de witte stipjes.
Het kan de kleine vos zijn maar ik zie niet echt duidelijk een lichte streep langs de zijkant.
Dan toch het landkaartje misschien? of zelfs een nachtvlinder?
Het maakt me eigenlijk ook niet uit, ik ben blij met elke vlinder.
Naast vlinders zitten er op de brandnetels ook veel lieveheersbeestjes op en spinnetjes,
ook komen libellen en waterjuffers erop uitrusten.
Kadootjes krijgen we elke dag van de natuur, zo ook dit goed verpakte pakketje schoonheid en transformatie kracht.
Elke keer weer fascineert het me weer, de stadia in overgang van rups naar pop en vlinder.
Het is spannend wonderlijk en zo vanzelfsprekend tegelijk.
Elke vlinder die ik tegenkom maakt me blij, hun gevlinder en gefladder op jacht naar een partner.
Dartelend spelend en hun territorium verdedigend. Hun zachte landing en de bevroren rustmomentjes.
De kleurige kant van hun vleugels word soms getoond en soms verborgen. Zo kunnen ze elkaar verleiden en rovers misleiden.
Introvert en extravert zoals het hun uitkomt. Wat een slimme diertjes zijn het toch.
Hun gratie is groots en dit geven ze van generatie tot generatie door.
Om ons te blijven betoveren met hun aandoenlijke fragiele maar krachtige vertoning.
Om ons te helpen herinneren hoe kostbaar het leven is en vol van mogelijkheden.
Deze Vlinder winst is voor de vlinders en voor mij en wordt mogelijk gemaakt door de brandnetel in mijn wat wildere tuin.
Het voelt als een complimentje dat ze mijn tuin kiezen, dat ze daar de mogelijkheden vinden.
Ik verzorg en cultiveer mijn tuin ook waar nodig, maar de balans tussen wild en gecultiveerd is verschoven
en vernieuwd. Ik pluk, snoei, maai, enz, maar laat ook veel zijn gang gaan. Zo voelt het alsof ik meer samenwerk
met de natuurlijke ontwikkeling in mijn tuin.
Ik ben zo blij dat ik die verandering ben aangegaan,
geïnspireerd door het enthousiasme van alle vogels, vlinders,
bijen, andere insecten en amfibieën om me heen.
Misschien transformeer ik zelf ook wel een beetje mee ; )
Niet naar perse naar een eindstadium of met hun korte levensspan,
maar gelukkig mag ik als mens elke dag,
en elk jaar blijven leren van de natuur en verder ontwikkelen.
Het is een verrijking gebleken voor mijn leven.
Ik blijf me verbazen en verwonderen,
om tegelijkertijd te landen in de realiteit van vergankelijkheid.
Na een paar dagen zijn er wat brandnetel takken kaal gegeten, ook hebben waarschijnlijk de vogels wat rupsen gegeten.
Ze zijn nu verder getrokken om zich te verdelen over de brandnetels en hun weg te gaan.
Uit de groep en alleen op pad, om nog meer te eten om zich daarna terug te trekken, te verstillen en te verpoppen.
Ik ben benieuwd hoeveel er uiteindelijk vlinder worden.
Liefs Monique